1
استادیار رشته حسابداری دانشکده علوم اجتماعی و اقتصاد
2
کارشناس ارشد رشته حسابداری دانشکده مدیریت دانشگاه تهران
10.22034/iaas.2012.105390
چکیده
این مقاله به بررسی اصول بنیادی مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمانگرا به عنوان ابزاری مناسب برای تخصیص هزینهها به موضوعات هزینهیابی و مقایسه آن با مدلهای هزینهیابی پیشین خود میپردازد. بهکارگیری مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی به دلیل هزینههای زیاد مصاحبه با اشخاص، استفاده از روشهای ذهنی و پرهزینه برای ارزیابی تخصیصهای زمانی و مشکلات نگهداری و بههنگامسازی مدل، برای بسیاری از سازمانها با دشواری همراه بوده است و این عوامل سبب شدهاند که این مدل نتواند به عنوان یک ابزار مدیریتی موثر، بهموقع و بههنگام ایفای نقش نماید. در مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمان نیاز به برآورد دو پارامتر میباشد: هزینه هر واحد ظرفیت تأمین شده و زمان مورد نیاز انجام یک فعالیت. این مدل علاوه بر حل مشکلات مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت سنتی، قادر به اندازهگیری ظرفیت بلااستفاده بوده و با محاسبه هزینه ظرفیت بلااستفاده، مدیران را در امر ارزیابی عملکرد دوایر مختلف سازمان یاری می‌رساند.
خلیفه سلطانی, سید احمد, میرزایی کلانی, مقصود. (1391). مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمانگرا. مطالعات حسابداری و حسابرسی, 1(3), 32-47. doi: 10.22034/iaas.2012.105390
MLA
سید احمد خلیفه سلطانی; مقصود میرزایی کلانی. "مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمانگرا". مطالعات حسابداری و حسابرسی, 1, 3, 1391, 32-47. doi: 10.22034/iaas.2012.105390
HARVARD
خلیفه سلطانی, سید احمد, میرزایی کلانی, مقصود. (1391). 'مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمانگرا', مطالعات حسابداری و حسابرسی, 1(3), pp. 32-47. doi: 10.22034/iaas.2012.105390
VANCOUVER
خلیفه سلطانی, سید احمد, میرزایی کلانی, مقصود. مدل هزینهیابی بر مبنای فعالیت زمانگرا. مطالعات حسابداری و حسابرسی, 1391; 1(3): 32-47. doi: 10.22034/iaas.2012.105390
)