تأثیر روابط بین تأمین‌کننده و مشتری بر برگشت‌پذیری ساختار سرمایه با نقش تعدیلگر عدم قطعیت بنیادین

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه حسابداری، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران

2 عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی علی آباد کتول

3 دانشیار و مدیر گروه حسابداری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرگان

4 گروه حسابداری، واحد گرگان، دانشگاه آزاد اسلامی، گرگان، ایران.

10.22034/iaas.2023.351378.1315

چکیده

هدف: تغییرات سریع تکنولوژیکی مشخصه بازارهای امروزی و تصمیمات تجاری است، در چنین شرایطی برگشت‌پذیری ساختار سرمایه یک معیار مالی مهم برای شرکت‌ها به شمار می‌رود و ازآنجایی‌که رفتار سرمایه‌گذاران و ذینفعان و انتظارات آن‌ها از بازار نیز می‌تواند بر ساختار سرمایه و درنتیجه برگشت‌پذیری ساختار سرمایه تأثیر بگذارد، این مقاله به بررسی تأثیر روابط بین تأمین‌کننده و مشتری بر برگشت‌پذیری ساختار سرمایه می‌پردازد و همچنین نقش تعدیلی عدم قطعیت بنیادین را در نظر می‌گیرد.

روش: روش پژوهش حاضر از نوع غیرتجربی ، استقرایی ، توصیفی و همبستگی می‌باشد. داده‌ها از میان نمونه آماری پژوهش شامل 131 شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی 1390 تا 1399 استخراج گردیده است. برای آزمون فرضیه‌های پژوهش، از الگوی رگرسیون چندمتغیره مبتنی بر داده‌های ترکیبی استفاده‌شده است.

یافته‌ها: نتایج حاصل از برآورد مدل پژوهش حاکی‌از آن است که روابط تأمین‌کننده و مشتری بر برگشت‌پذیری ساختار سرمایه، تأثیر مثبت و معناداری دارد. همچنین بر اساس یافته‌های پژوهش، زمانی که نوسانات وجه نقد شرکت‌ها بیشتر باشد، تأثیر روابط تأمین‌کننده و مشتری بر برگشت‌پذیری ساختار سرمایه کاهش می‌یابد.

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، روابط تأمین‌کننده با مشتریان عمده باعث بهبود سرعت برگشت‌پذیری ساختار سرمایه می گردد، اما این روابط تا محدوده خاصی باعث افزایش سرعت برگشت‌پذیری ساختار سرمایه می‌شود به‌دلیل اینکه طبق یافته‌های پژوهش حاضر، تمرکز بر مشتری و همچنین روابط با اشخاص وابسته شرکت رابطه غیرمستقیمی با برگشت‌پذیری ساختار سرمایه دارند و عدم قطعیت بنیادین نیز به‌عنوان متغیر تعدیلگر در این پژوهش باعث تضعیف رابطه آن‌ها می‌شود.

کلیدواژه‌ها

موضوعات